1. Pomyśl 2. Pomódl się 3. Poradź się kogoś 4. Podejmij decyzję
Zapraszamy do Salezjańskiego Centrum Rozeznania Powołaniowego: http://spm.salezjanie.pl/powolania-2/centrum-rozpoznania-powolaniowego/

1. Pomyśl

1.1. Warunkiem rozeznania powołania do stanu życia jest zdolność odnalezienia siebie w każdym z nich: w małżeństwie, w  kapłaństwie (lub w życiu konsekrowanym), w samotności.

Ta sama miłość Boga łączy kobietę i mężczyznę, ta sama wzywa do rezygnacji z tego dla Królestwa Bożego. Ważne jest mieć świadomość, że wspólnym powołaniem wszystkich jest małżeństwo i rodzina – to jakby „punkt wyjścia”. Z tego punktu dopiero człowiek może być wybrany łaską Bożą do poświęcenia się wyłącznie sprawom Królestwa, a co za tym idzie – do rezygnacji ze swojego podstawowego powołania do życia w rodzinie naturalnej. Jednak wszędzie tam, gdzie będzie posłany, ma za zadanie tworzyć rodzinę duchową…

POMYŚL: * Czy wyobrażam sobie siebie w małżeństwie, w kapłaństwie lub życiu konsekrowanym, w samotności? Jeśli nie – dlaczego? To nie ty wybierasz to, co ci się wydaje atrakcyjniejsze, lub co staje się miejscem ucieczki. To Bóg powołuje kogo chce i do czego chce.

1.2. Warunkiem rozeznania powołania jest wolność.

Wolność od… lęku przed jakimś stylem życia, lęku przed przyszłością, szukania zabezpieczeń opinii ludzkiej, pokładania nadziei tylko w tym życiu, przywiązania do osób, zaspokojenia swoich ambicji… Wolność do… miłości, złożenia daru z siebie, służby, słuchania głosu Boga, relacji z Bogiem i ludźmi, rezygnacji ze wszystkiego, co przeszkadza w realizacji powołania…

POMYŚL: * Czy jestem wolny? Co mnie zniewala? Stan życia to twoja wolna decyzja. Otwórz się na Ducha Świętego, który działa w sanktuarium twojego sumienia. Duch otwiera człowieka na wolność. Jezus nie mówi: musisz, ale: jeśli chcesz.

1.3. Warunkiem rozeznania powołania jest znajomość siebie.

Ojciec Święty pisze w encyklice Fides et ratio: „Człowiek to ten, który zna siebie”. Wiedząc, jaki jestem (wady i zalety), mogę rozwinąć własne powołanie. Moje – konkretnej osoby.

POMYŚL: * Kim jestem? Do kogo należę? Od odpowiedzi na to pytanie zależy całe moje życie, człowieczeństwo, relacje z ludźmi, decyzje, kierunek drogi, a przede wszystkim zbawienie. Tylko ten jest zdolny do ofiary z życia, kto zna siebie. * Czy mam silne zdanie? A może pozwalam sobie komuś je narzucać? W czyjej władzy jestem? Dorosłe życie to czas odkrywania, czego ja chcę, a nie co mi inni narzucają. * Jaki jest mój cel? Gdy wychodzę z domu, mam jakiś cel, kierunek, nie wychodzę „gdzieś”, nawet, gdy idę na spacer przed siebie. Moim celem jest niebo. * Czy pogodziłem się ze sobą i jestem swoim przyjacielem? * Czy staję w prawdzie przed sobą i przed ludźmi? Kształtowanie osobowości opiera się na prawdzie. Jezus jest Prawdą. * Co znaczy dla mnie „żyć z pasją”? To być przekonanym do czegoś w pełni i robić wszystko ze świadomością początku i końca, podstawy i celu; kim jestem i dokąd idę. * Gdzie mam szukać Woli Bożej? * Komu chcę służyć? Czym chcę służyć? Moja akceptacja siebie to owoc akceptacji Boga. Moje cechy ludzkie, obdarowanie i zagmatwanie – wszystko jest objęte miłością Boga, wszystko uczestniczy w realizacji powołania, wszystko jest zbawiane. Nie bój się dojrzewać, nie rozumieć, stawiać pytania. Ważne, żebyś nie robił nic bezmyślnie, bez zastanowienia, zawsze pytał o sens.

2. Pomódl się

2.1. To Bóg wzbudza powołanie, nie wybiera go sobie człowiek. Dlatego najpierw Jego trzeba słuchać, potem ludzi. Stąd punkt „pomódl się” jest przed punktem „poradź się kogoś”. Jeśli Ty nie usłyszysz w sobie głosu Boga, nikt ci nie pomoże.

2.2. Módl się o rozeznanie powołania dla każdego młodego człowieka. To, że wspierasz modlitwą wszystkich twoich rówieśników uświadomi ci, że nie jesteś sam w tym poszukiwaniu. Pragnienie człowieka przyspiesza działanie Boga.

2.3. Rozeznanie powołania możliwe jest tylko z pomocą Ducha Świętego.

On przychodzi ze swymi darami:

dar mądrości: nie jest wiedzą, jaką daje świat, ale umiejętnością rozwiązywania problemów życiowych; to uznanie własnej niewystarczalności, cierpliwe wsłuchiwanie się i przyjęcie rad, których Bóg udziela na wielorakie sposoby.

dar rozumu: dzięki niemu człowiek sądzi o wszystkim w świetle wiary, potrafi właściwie oceniać wypadki w świecie, dostrzega wolę Bożą w codziennych doświadczeniach.

dar rady: przez niego człowiek w szczególny sposób otwiera się na słuchanie głosu Pana, uzdalnia do podejmowania decyzji, odczytywania i realizowania planów Bożych.

dar umiejętności: to szczególne usposobienie umysłu, które pozwala człowiekowi uchwycić i przeniknąć głęboki sens zawarty w słowach Jezusa i kierować się zasadami wiary w postępowaniu.

dar męstwa: pozwala znosić najtrudniejsze doświadczenia i uzdalnia do odważnego wyznawania wiary; wyraża on przekonanie, że wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.

dar pobożności: daje nadprzyrodzone usposobienie, które nakłania człowieka do czynienia dobra; to ufne i radosne zawierzenie Bogu, które budzi w nas pragnienie pełnienia Jego Woli; to przekonanie, że gdy Mistrz jest na pierwszym miejscu, życie może być piękne i pełne.

dar bojaźni Bożej: pozwala człowiekowi odnaleźć właściwą relację do Boga, która nie jest lękiem, lecz pełnym miłości i szacunku oddaniem się dziecka wobec Ojca.

2.4. Rozważaj Słowo Boże, szczególnie sceny Ewangeliczne przedstawiające powołanie przez Boga konkretnych osób: Maryi, św. Piotra, św. Mateusz, bogatego młodzieńca…

Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział młodym, że człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa. To Jezus jest w centrum, nie własne potrzeby ani nawet potrzeby Kościoła. Popatrz na siebie oczami Boga. Słowo Boże jest żywe i ty też w nim żyjesz. Odnajdź w nim siebie i swoją tożsamość.

2.5. Miej przyjaciół wśród świętych, oni chętnie towarzyszą nam w drodze nie tylko przykładem życia, ale i wstawiennictwem przed Panem.

2.6. Rozwijaj to, co jest wspólne każdemu powołaniu: uczestnictwo w Eucharystii, dojrzałe relacje z ludźmi, ducha służby…

3. Poradź się kogoś

Miej przyjaciół w każdym ze stanów: znajome małżeństwo, kapłana czy osobę konsekrowaną, osobę żyjącą w samotności… To pomoże ci przyjrzeć się każdemu powołaniu, związanym z nimi radościom i problemom, i mieć pełny obraz różnorodności powołań w Kościele. Wtedy łatwiej jest poczuć, do czego skłania Bóg twoje serce. Nikt nie jest sędzią we własnej sprawie. Patrz uważnie: Bóg postawi ci na drodze osobę, która będzie ci towarzyszyła w drodze. Może to być kapłan, ale również osoba konsekrowana czy świecka, zawsze jednak żyjąca sprawami Bożymi; będzie dla ciebie wsparciem, ale uszanuje twoją wolność wyboru. Pamiętaj jednak, że ona ci tylko pomaga, do ciebie należy podjęcie ostatecznej decyzji.

4. Podejmij decyzję

Nie śpiesz się, ale i nie ociągaj. Nie bój się pomylić: podjęcie decyzji zawsze wiąże się z ryzykiem pomyłki, ale na tym polega życie. Umiejętność zadecydowania o sobie jest dowodem dojrzałości człowieka. Niezależnie od kierunku drogi Bóg zawsze prowadzi człowieka ku Sobie. Św. Paweł mówi: „Łaska Boża i Boże wezwanie są nieodwołalne”. Decyzja człowieka wymaga konsekwencji – wierności. Bóg jest wierny. Słuchając Go nie możliwe jest, abyś zbłądził, bo „On prostuje krzywe ścieżki” i wzywa do ciągłego nawracania się.

Tę metodę rozeznawania „4 # P” zaproponował bł. ks. Jakuba Alberione (1884-1971). Jest to pierwszy w dziejach Kościoła błogosławiony, który w swojej pracy duszpasterskiej posługiwał się przede wszystkim mediami.

Dla Rodziny Salezjańskiej jest to również zachęta, abyśmy włączyli się jeszcze bardziej w dzieło medialnej ewangelizację świata.